Dag 13- 5 nov

Vera heeft aangegeven een ochtend te willen meelopen met een dorpsgezondheidswerker in het zorgproject voor de verzorging van ouderen Botopasi. Zij loopt mee met Rasheera. Zij is ook degene die voor als vertaalster optreedt, want in tegenstelling tot in Paramaribo wordt hier niet veel Nederlands gesproken. Onder het motto dat vele handen licht werk maken moet Vera een handje mee helpen met aanvegen van het erf en een klein wasje in de rivier en nog wat andere taken. Ze krijgt meteen een kijkje in de huisjes, de keukentjes en leert hoe je met zand en een schuursponsje de pannen in de rivier spic en span krijgt om zo te ondersteunen en te ervaren wat het is om hier de problemen onder de ouderen op te lossen. Het is dankbaar werk. Ze heeft meteen een klik. Natuurlijk wil Rasheera weten hoe het in Nederland er aan toe gaat. Ze geeft ook aan dat sommige oudjes geen half werk dulden en kritisch zijn. Tot Haar knieën in het water staat Veer in de rivier om met een stuk zeep en een borstel de kleding te reinigen op een steen als ondergrond, tussen de Sarramacaanse vrouwen. Maar die werpen af een toe tijdens het wassen ook een hengeltje uit om vis te vangen. Het zweet gutst tijdens het werken langs haar rug en op haar hoofd. Maar zij heeft een voldaan gevoel als zij kort na twaalven tot wel moe terugkeert in de lodge.
Ik ben achtergebleven en heb een uurtje met Christa de bedrijfsleidster zitten praten en zo haar levensverhaal gehoord. Net 30 jaar, maar al wel het een en ander meegemaakt.
Middags vertrekken we met onze boot naar Botopasi, het dorpje waar Simon woont, en lopen een klein stukje door het dorp en staan opeens op de air strip waar onze charter al klaarstaat. Het is een, Cessna 208 Caravan er kunnen negentien mensen mee. De piloot is een blanke maar praat Surinaams. Volgens Tony zijn dat de nakomelingen van de boeren die ooit in Suriname zich hebben gevestigd. De Boeroes. http://nl.wikipedia.org/wiki/Boeroes
We vliegen op 5500 voet, ongeveer 2000 meter, en kunnen vrij veel zien. Er zijn mensen in de groep die blij zijn dat het niet te lang duurt. Veer en ik vinden het een nieuwe belevenis. Als een soort Madurodam schuift de jungle onder ons voorbij. De open plekken zijn de goudmijnen. Af en toe de wolken in waar je soms een aardige klap maakt. Het is natuurlijk allemaal wat kleiner. Zonder ongelukken, na een zachte landing, staan we drie kwartier later op vliegveld Zorg en Hoop van Paramaribo, en kunnen we in de bus stappen richting Eco resort. Het sluit allemaal perfect op elkaar aan.
Veer en ik ga aan het eind nog aan het zwembad liggen en drinken wat.
Na de verfrissende douche gaan we rond acht uur wat eten in “Zus en Zo” En vallen na een enerverende dag in slaap