Dag 5 - 28 okt

Vandaag gaan we terug naar Paramaribo. Na het ontbijt op de veranda staat er eerst nog een boswandeling op het programma. Voor mij lijkt het bos al op een jungle maar volgens Jeff is dit nog maar het secundaire bos. Het primaire bos, kent hogere bomen nog dichter beplant en daar houden de meeste dieren zich op. Ik hoop toch minimaal op een luiaard maar helaas buiten een groepslid zie ik er geen. Geen fauna maar wel flora. Ik zou er gewoon allemaal aan voorbij gaan. Maar Jeff wijst ons op lekkere vruchten, een reuze sprinkhaan, vreemde sappen die uit een boom stroomt als hij er een klap met zijn kapmes op geeft. Onderweg komen we een inheemse jager tegen met een grote buks en een boskonijn over zijn schouders. Hij is daar wel dieper voor het bos ingegaan. Niet ongevaarlijk al was het alleen al door het moeras waar je tot je middel in kunt wegzakken. Op een gegeven moment een brede kreek waar we overheen moeten. Gelukkig liggen er twee boomstammen. Maar met zes vrouwen in de groep heb je er altijd wel een die aandacht vraagt en geholpen moet worden. Prompt vooraan gaat staan, niet durft en de hele groep dus blokkeert. Jeff weer terug en als een blinde geleidehond helpt hij mevrouw naar de overkant. Inmiddels heb ik wel zoveel ervaring met dit soort zaken dat je de ruimte moet nemen. Veer stiefelt er zonder problemen overheen. Als wereldreiziger is ze die angst inmiddels voorbij. Dat wil zeggen wacht tot je voorganger er overheen is en in een paar stappen ben je er zo. Als de paniek er echter inzit ontstaat de neiging om meteen vlak achter elkaar te gaan lopen. Dat lijkt zo knus maar je krijgt een “veerpartij” vanjewelste en dan zie je er als snel een uit balans raken. Ik heb met mijzelf afgesproken daarvan niets te zeggen maar gewoon rustig te filmen.
In het bos is het beduidend minder warm maar zweet je door het gesjok achter elkaar toch als een rund. Na 1 ½ uur vind Jeff het welletjes en wij ook wel. Via het dorp lopen we weer naar ons verblijf. Iedereen zoekt een plekje in de schaduw en geniet nog wat na. Boven de rivier zien we zwarte gieren vliegen, op zoek naar visresten. Na verloop van tijd komt het sein dat we in de boot moeten stappen. Eerst een beetje door het water dan de boot wat schuin trekken en erin stappen. Maar het zal niet verbazen dat degene die niet over de boomstammen kon , ook nu weer elke keer een andere ballethouding voortovert om in te stappen. Maar het resultaat is meestal dat dan 1 been nog in het water staat het ander been in de boot en de boordrand zachtjes omhoog komt in haar kruis.
We gaan op weg. Zeker 1 ½ uur varen naar Albina. We varen stroom opwaarts. Er komt nu wel erg veel buiswater in ons gezicht . Een stel heeft vele lagen kleding aangetrokken, zwemvest een sjaal of een doek over het hoofd en daarover weer een doorzichtige poncho, waarop een ander groepslid fijntjes opmerkt dat hij twee gevulde condooms achter zich heeft zitten. De voorste mensen moeten een zwart zeil over zich heen trekken en dat doorgeven. De eerste drie duo’s zitten daardoor droog. Of Veer en ik het dan wel vast wilde houden. We voelen ons een menselijke scheerlijn .
Na verloop van tijd komen we dan aan. Tassen in de bus, een meegenomen warme lunch opeten en de bus vertrekt. Na een paar uur rijden komen we om 16.15 uur in Paramaribo aan.
Na het douchen gaan we rond 18.00 weer naar het Vat en drinken een cocktail. Daarna eten we daar en dan bel ik een oud klasgenote die na de middelbare school en Hbo studie weer naar Suriname is gegaan. Het is een leuke avond die helaas moet stoppen omdat het 00.30 uur is geworden. Na mijn verlagen te hebben geüpload val ik om 02.15 uur om.