Dag 12 - 4 nov

Morgens om 06.15 u worden de olielampjes weer opgehaald. We krijgen koffie en thee geserveerd op onze veranda. Vera staat direct op en voor mij nog even door tot 07.15. Niet veel later komen de vrouwen uit het dorp Dan per boot aan. Ze werken op het eiland. Het is een prachtig schouwspel: kleurrijk gekleed, kaarsrecht lopend met manden op het hoofd stappen ze uit de boot en lopen via een paadje omhoog naar het complex.

Na het ontbijt stappen we om 09.00 uur in de boot voor een tochtje van 20 minuten naar een ander dorpje. We bezoeken o.l.v. Simon daar het Marron museum. Opgezet door lokale kunstenaars die veel houtsnijwerk maken tot grote beelden die in de beeldentuin maken. In het museum krijgen we een rondleiding van Joni. Ze spreekt goed Nederlands en staat stil bij de gewoonten, het leven de hutten en hoe vrouwen en mannen hier met elkaar omgaan als ze relaties hebben. Vaak zie je hier mannen met meer vrouwen. Gewoon geboren uit de nood. Er zijn minder mannen dan vrouwen en die vrouwen die dan al een kind krijgen moeten wel verzorgt worden.
We hebben niet teveel tijd want er is een rouwproces in het dorp aan de gang en Simon wil niet dat wij de rouwende mensen kruisen. Er is eergisteren tijdens het kappen van een boom een man onder de boom gekomen en vervolgens door een bijenvolk doodgestoken. Tony vermoedt dat het de Braziliaanse bij is, die zeer agressief en gevaarlijk is. Omdat dit een ongeluk is en geen natuurlijke dood wordt deze man apart begraven en is er ook geen groot feest. De bevolking vreest dat ongeluk , ongeluk aantrekt.
Na de lunch zijn we vrij. Tijd om te relaxen in de hangmat. Ik praat wat met Christa, een leuke vrouw. Over haar werk en hoe nu de Nederlandse sponsors hebben afgehaakt vanwege de financiële crisis.

Om 15.00 uur gaan we met Tony een boswandeling maken. Weer met de boottaxi een stukje stroom opwaarts. Dan zien we een gat in de bosrand en varen daarin. Een kreek. We stappen de wal op en zijn in een bos dat beduidend minder warm is. Ik vermijd het woord koel. Want na een paar meter druip ik mijn bloes al uit. We volgen Simon over smalle paadjes. Zijn zij er niet dan kapt hij ze open met zijn kapmes. Regelmatig stopt hij bij een boom of plant om uit te leggen wat ze er mee doen. Het bos is voor de dorpelingen echt een leverancier van hout en medicinale planten. Ze laat hij zien wat de telefoonboon doet. In het uitzonderlijke geval dat iemand verdwaalt slaat hij drie keer tegen de bast. Er zit inderdaad een holle klank in die ver draagt. Iemand die jou hoort of je al zoekt moet dan op eenzelfde soort boom blijven slaan. De verdwaalde kapt dan in een rechte lijn zijn weg naar dat geluid. Bij een andere boom krabt hij de bast open en zien we een bruine kleur sap, dat is de Betadine boom voor verwondingen. We vonden een soort zee-egel maar het is een soort vrucht met zachte stekels. De apenborstel. Hier borstelen de moederapen hun jongen mee na een bad om zo de vlooien eruit te krijgen. Verder zien we de liaan waarin veel vocht zit waar je mee in leven kunt blijven. Slingeren zoals Tarzan gebeurt niet met een liaan zo vertelt Simon maar met luchtwortels. Tony doet het voor. Wie volgt, dit kan ik nog wel denk ik maar ik kom op wilskracht terug en niet op spierkracht. Bijna bij het dorp komen we langs een open gekapt terrein waar de vrouwen hun kostgrondjes hebben. Hier verbouwen ze het een en ander voor de maaltijd.
We komen langs een pad waar we niet op mogen. Simon vertelt dat een tijd geleden een dorpeling met een kapmes het bos was ingegaan. Hij kwam niet terug en ze zijn hem gaan zoeken. Na drie weken vonden ze hem. Zelfmoord. Ook dat brengt ongeluk dus is hij daar begraven en mag de weg er naartoe nooit meer betreden worden. Hij was immers ongelukkig en dan zou een ander ook ongeluk overkomen. Na dik 1 ½ uur komen we in het dorp aan. We varen weer terug naar de overkant en daar staat Magnolia van de bar ons op te wachten met een soort gebakken banaan kroket. Hanneke koopt een liter bier en gedrieën maken we hem op de veranda soldaat zwaar discussiërend.

S’Avonds wacht ons een culturele voorstelling met zang en dans van de marronvrouwen, waarvan sommigen op het Danpaati-complex werken. Ze hebben bij gebrek aan folkloristische kleding hun schorten nog voor.. De dames klappen met de handen, zingen en dansen! Wat een voetenwerk! Alle rug- en heupspieren worden gebruikt tijdens hun optreden. We genieten ervan en worden uitgenodigd met hen mee te doen; zo lenig als zij zijn we helaas niet meer! Het zijn uitdagende verleidingsdansen uit de tijd dat er nog op de plantages werd gewerkt. Het schouwspel is moeilijk te omschrijven , je moet het meemaken. Maar het pakt mij wel. Heel wat anders dan de muziek van de Inheemsen. Vooral dat schuifelen met de hielbanden over de grond met blote voeten.

Na het optreden vraag ik of ze wat willen drinken. Allemaal aan de limonade. Toni nodigt ons uit bij het kampvuur op het strand. Harry, Hanneke,Veer en ik geven er gehoor aan. Daar hebben we nog een dik uur gezeten voor we om 23.00 uur naar bed gingen